Het zwarte goud...

Ik heb het ontdekt! Je wordt er helaas niet rijk van, maar vind het zelf helemaal top. Heb namelijk koffie leren drinken (gewoon zwart) en moet eerlijk zeggen… Het smaakt me prima! Kreeg al commentaar dat het geen echte koffie was, maar Senseo, alleen maakt dat me niks uit :P

Zaterdag was het eindelijk een keer mooi weer! Het zonnetje scheen en de wind (waarvan we ons afvragen of deze ooit nog gaat liggen) was zelfs warm… Voor mij een reden om m’n bikini aan te trekken en in de zon te gaan liggen :P Ik ben nog steeds bruin voor mijn doen (heb onder de douche nog altijd een ‘witte bikini’ aan), maar heb sommige mensen beloofd dat ik ‘zwart’ terug kom, dus vandaar. Ik di-hard op die ligstoel, in het zonnetje ;) Heb het welgeteld 20 minuten volgehouden en toen ben ik toch maar naar binnen gegaan. De wind liet m’n boekje steeds weg waaien en Bikko was op vliegenjacht rondom mijn stoel. Ben gewoon te onrustig voor dat soort dingen! Ook zijn we naar een soort ‘markt’ geweest waar Hannahtjie met haar sieraden kraampje stond. Hannahtjie maakt heel veel sieraden en andere creatieve dingen en die verkoopt ze om een zakcentje bij te verdienen. Het was maar een kleine markt en we waren snel uitgekeken, maar het was wel gezellig! Hannahtjie deed goede zaken en we hebben leuk bij gekletst! Na een uurtje toch weer terug gegaan en ben ik ’s middags nog even gaan gymmen.

Zondag zijn we naar Stellenbosch geweest. Het was nog steeds mooi weer en we hadden al de hele dag braaf op de telefoon gelet. In Stellenbosch natuurlijk naar Cubaña (hoe kan het ook anders) en daar lekker op de banken op het terras gezeten. :D Nadat we gegeten hadden, kwam de ober met het vage verhaal dat we een gratis waterpijp kregen, omdat we een of ander gerecht hadden besteld! Nou, prima, kom maar op met dat ding :P Had nog nooit waterpijp gerookt en dit leverde natuurlijk hilarische momenten op! Het smaakte naar appel en nadat de ober het even voor had gedaan, wisten we hoe het werkte! Nog even veel stomme foto’s gemaakt (lees: heel veel onderbroekenlol!) en daarna weer terug naar het guest house gegaan ;) Daar lag het internet eruit en kon ik dus niet met m’n ouders praten! Ik heb ze het nieuws ge-sms’t en ben daarna al vrij vroeg naar bed gegaan.

Dinsdag kwamen Derick en Anita weer terug van hun vakantie in Nederland. Tamara en ik gingen ze samen van het vliegveld halen. Omdat ze met een binnenlandse vlucht van Johannesburg naar Kaapstad vlogen, moesten we ze ophalen op het nationale vliegveld in plaats van op het internationale vliegveld. Dit zorgde voor de nodige verwarring, want ik kon op internet alleen het internationale vliegveld vinden! Wat bleek nou? Het nationale vliegveld zit gewoon op het internationale vliegveld en is alleen een andere terminal :P Wij dus met ons goede gedrag in de Citi naar het vliegveld en wij opzoek naar de nationale terminal… Na al 3 rondjes te hadden gereden en het niet gevonden te hebben, toch maar even de weg vragen! Blijkbaar begreep die mevrouw ons alleen niet, want nadat we haar aanwijzingen hadden gevolgd, zaten we ineens weer op de snelweg! Dat was niet de bedoeling en zijn bij de volgende afrit gelijk gedraaid. Alleen toen stond er natuurlijk file… Derick en Anita hadden inmiddels al gebeld en wij het probleem uitgelegd. Elkaar nog niet helemaal begrepen, want uiteindelijk stonden we alsnog voor international! Derick en Anita weer gebeld en die zijn dus maar naar ons toe gekomen ;) Derick zei meteen dat het vooroordeel over vrouwen en dat deze altijd verdwalen, waar was! Wij maar een beetje schaapachtig gegrinnikt en terug naar het guest house gereden. Door onze verdwaalpoging was het al vrij laat en hadden we geen zin meer om te koken. Hebben Derick en Anita daarom meegenomen om te eten bij Bella Donna in Pringle Bay.

Donderdag was de grote dag, de dag van m’n operatie. Ik was natuurlijk al twee dagen op van de zenuwen en het was lang geleden dat ik me zo misselijk had gevoeld :P Tamara ging mee om me te rijden en om ervoor te zorgen dat ik er niet stiekem tussenuit piepte! De dokter had de avond ervoor gebeld dat ik naar een ander ziekenhuis moest komen, omdat er in Strand geen plaats was. Gingen nu dus naar de Vergelegen Medi Clinic in Somerset West. Waren er ruim op tijd en ik moest in een hokje plaats nemen om al mijn gegevens door te spreken en om me te registeren. Dat duurde nog best lang, maar uiteindelijk was m’n dossier compleet en mocht ik wachten in de wachtkamer totdat iemand me kwam halen. Dat ging wel weer heel snel, want binnen 5 minuten verscheen er al iemand om me naar m’n bed te brengen. Op de afdeling aangekomen werd ik ook weer geregistreerd en liep er iemand mee om me m’n bed te wijzen en om me zo’n mooie witte jurk te brengen! Had die uit Gran Canaria mee moeten nemen :P Daarna kwam al snel de anesthesist om zich voor te stellen en moest ik alle medicijnen, die ik had gebruikt, laten zien. Hij vertelde wat hij allemaal ging doen en dat hij, de volgende keer dat ik hem zag, een gek pakje aan zou hebben. Hallo! Ik ben 21, niet 12… Hoef geen clini clown aan m’n bed :P Maar goed, door de zenuwen braaf geknikt en weer afgewacht. De volgende die kwam, was een zuster met een heel bitter drankje en heel veel vragen. Of ik allergisch voor iets ben, of ik blauw plekken had (er schijnt nog wel eens wat mis te gaan in de OK, mensen die van zo’n tafel afvallen enzo…) en of ik ongesteld was, waren de leukste!

Toen ze klaar was met al haar vragen stond er al iemand van de OK naast m’n bed! Ik werd al opgehaald, de tijd ging ineens belachelijk snel… :P Weet nog dat het een vrij knappe OK assistent was en dat ik lag te bibberen in bed… Had toch ander gedrag van mezelf verwacht als er een knappe vent naast je bed staat, maar dit waren bijzondere omstandigheden ;) In de OK zelf, moest ik van het bed op de tafel klimmen… Wilde dat toch nog een beetje galant doen, maar is gewoon onmogelijk in zo’n jurk met een open achterkant :P Nou ja, die mensen hebben vast wel vaker ondergoed gezien! De clini clown stond al om die tafel heen te dansen en de assistent ging er vandoor met m’n bed. Inmiddels was m’n KNO arts er ook en kreeg ik vlak voordat ik onder narcose ging, nog allemaal instructies! Hij ging iets in m’n oor zetten, wat tijdelijk was en er de volgende week weer uit moest. Ik moest dus na de operatie een afspraak maken voor de volgende week… Ben helemaal trots op mezelf dat ik het onthouden heb, want direct daarna kreeg ik zo’n kapje op m’n mond. Het stinkt / smaakt heel vies en het enige wat ik dacht was dat ik de boel niet kort en klein mocht slaan en rustig moest blijven ;)

Verder weet ik niets meer, behalve dat ik wakker werd op zo’n kamer vlak bij de OK’s en zo een andere OK in keek, waar ook iemand geopereerd werd. Nice… Gelukkig stond er daarna meteen iemand naast m’n bed die vroeg hoe ik me voelde. Helaas niet zo goed, want ik had heel erg veel pijn in m’n oor! Vlug gaf ze me een infuus (dit keer had ik wel zo’n naald op m’n hand, het kan dus gewoon zonder dat ze m’n aders stuk hoeven te prikken!) en was verbaasd toen dit niet hielp. Ze haalde snel de clini clown erbij en ik vroeg of hij me weer in slaap wilde brengen! Die vlieger ging niet op, want ik had al veel te veel medicijnen gehad en hij kon me dus niks meer geven! Juist… Door bikkelen dus ;) De zuster was het nog gaan na vragen bij de dokter en het kon kloppen dat het een beetje brandde… Brandde? Als je Sterilon op een schaafwondje doet, dat brand! Dit doet zeer! Maar niks aan te doen dus… Lig je dan met je goede gedrag, niet meer te bibberen, maar te janken in bed. Die leuke OK assistent moet ook gedacht hebben! Maar hij heeft me uiteindelijk na een half uur toch weer terug gebracht naar m’n kamer, ze konden niks doen… Mocht na een uurtje naar huis, want m’n bloeddruk en andere waarden waren verder goed en stabiel en ze konden verder niks meer voor me betekenen. Heb zware pijnstillers mee gekregen en het telefoonnummer van de KNO arts wat ik moest bellen om een afspraak te maken. Tamara heeft me naar huis gereden en ik ben even op bed gaan liggen. ’s Avonds nog met m’n ouders gepraat over hoe de operatie was gegaan en ze m’n buisje laten zien. Deze heb ik mee gekregen in een potje (dat zo groot is dat er wel 1000 buisjes inpassen, maar goed!) na de operatie, als bewijs dat hij er echt uit is.

Vrijdag weer gewoon aan het werk gegaan, omdat de pijn langzaam minder werd. Zaterdag deed het alleen nog maar pijn als ik onverwachts bewoog of veel praatte, gelukkig niet meer continue zoals de dag ervoor. Zaterdag ochtend had ik ook ontbijt gemaakt voor de gasten (een jong, lief stel, die zich net hadden verloofd! Hoe romantisch ;) en een gezin van 4 personen, waarvan 2 kinderen. Ik ben ‘gek’ op kinderen… :P ) en deze daarna uitgezwaaid. Het gezin bleef maar 1 nacht en het stel ging walvissen kijken. Zo had ik dus mooi de tijd om het bed op te maken, schone handdoeken neer te leggen en de kamer op te ruimen. Anita had al vroeg boodschappen gedaan en een kaartje mee gebracht om het stel te feliciteren. Die dus ook samen met een fles champagne op de kamer gezet. ’s Middags gingen Tamara en ik weer eens naar de Mall. Shop normaal nooit zo veel, maar we wilden er even uit en wisten nowhere else to go. In de Mall weer de jacht naar schoenen geopend en dit keer geslaagd! Eindelijk nieuwe schoenen ;) Ook weer heel veel jurkjes aangepast! Niet om ze te kopen, maar gewoon onder het motto: omdat het past en me goed staat! Tamara ook geslaagd en zo gingen we weer met heel veel tassen terug naar het guest house. Onderweg stonden er nog twee hele leuke mannen te liften, maar Tamara de spelbreker, wilde niet stoppen :P Daarna gingen Derick en Anita richting het vliegveld om de moeder van Anita (mevrouw Wagenmaker / Wil) en Ton en Kees op te halen. Ton en Kees zijn vrienden van Anita en zijn 16 dagen op vakantie in Zuid Afrika, waarvan ze er dus een aantal in het guest house overnachten. De moeder van Anita blijft 4 maanden en gaat in maart pas weer terug naar Nederland.

Zondag was het in de planning dat ik zou uitslapen en dat Tamara dit keer het ontbijt zou doen. Alleen ging die vlieger ook niet op (mag ook nooit vliegeren hier! Zou het de harde wind zijn?), want Tamara stond om kwart voor 9 in paniek naast m’n bed. Ze zou om 8 uur opstaan en ontbijt maken, zodat de gasten om 9 uur konden ontbijten. Alleen is haar telefoon automatisch een uur terug gegaan! In Nederland is de klok een uur terug gegaan, maar hier in Zuid Afrika gebeurd dat niet! Tamara haar telefoon stond op Nederlands en die deed dat dus gewoon netjes. Zo kwam het dus dat ze bijna een uur te laat was en of ik snel wilde helpen! Gauw wat aangeschoten en naar het guest house gesprint, waar alles al helemaal klaar stond. Anita is niet zo’n uitslaper en die had alles al klaar gemaakt en alles onder controle! Het zou die dag rot weer zijn, maar het zonnetje scheen nog, dus maar lekker buiten koffie gedronken en een beetje wakker geworden. Toen Ton en Kees ook wakker waren, met z’n allen ontbeten, opgeruimd en daarna dingen voor onszelf gedaan. Internet lag er weer eens uit en dat voorspelde rotweer! Het heeft de hele middag gewaaid en ik heb nu al weer alle boeken, die we gekocht hadden, uit. Lees hier echt veel! De volgende keer dat we weer eens in de Mall zijn, een nieuwe voorraad inslaan :P ’s Avonds ook weer met z’n allen gegeten en het was super gezellig! Ton en Kees zijn echt hilarisch en hebben de mooiste verhalen. Het is zelfs zo erg dat bij Wil regelmatig de tranen over haar wangen lopen en ze niet meer bij komt! Wat dus weer heel aanstekelijk is :P Internet lag er na het eten nog steeds uit, dus weer niet met m’n ouders kunnen praten. Het weer was inmiddels omgeslagen en het was bar en bar slecht. Stormpje is er niks bij! We waaiden bijna weg toen we ’s avonds terug naar het huisje liepen en werden zeik nat van de regen. Daarom vlug een warme douche genomen en toen ik in bed lag, viel het me ineens op dat de regen wel erg hard ging… Bleek het dus te regenen in m’n kamer! Nou ben ik dit gewend, omdat vroeger, toen we nog boven de manege woonden, het water ook altijd door de kozijnen heen kwam en mamma dan allemaal theedoeken en handdoeken in het raamkozijn moest leggen. Alleen was dit veel erger! De handdoek die ik in het kozijn had gelegd, was in no-time doorweekt en het gordijn was ook niet veel beter. Inmiddels kwam het water ook al door het andere raam naar binnen en werd ik zelf ook nat, omdat ik te dichtbij stond. Heb dus maar een emmer opgezocht (werd de vuilnisbak) en deze onder het raam gezet. Weinig geslapen die nacht…

Maandag was het nog steeds rot weer (inmiddels drijft ook een deel van de vloerbedekking in mijn kamer) en deed internet het dus ook nog niet. Achteraf bleek dat de bliksem in de antenne boven op de berg was geslagen, alleen toen wisten we dat nog niet. Hebben de man van het internet helemaal plat gebeld en uit eindelijk kwamen we er dan achter dat de antenne dus naar de haaien was, maar dat er nieuwe onderdelen waren besteld! Nu dus wachten totdat deze binnen kwamen en dan kon hij de berg op om tot God te bidden en de antenne te fiksen. Dinsdagochtend om 10 uur zou hij het weer moeten doen… Nou, tuurlijk deed ie het dinsdag nog niet ;) De onderdelen waren nog niet binnen en bovendien stormde het nog steeds! Die man had van de berg afgewaaid als hij erop was gegaan. Ik heb zelfs de deur gesloopt… Zou Veronica helpen met de was en deed de deur open. Die vloog uit m’n handen, sloeg tegen de muur en brak in tweeën. Dat was dus pech, deur weg! Ik meteen Cleduus geroepen en die kwam me redden ;) Hebben samen het stuk van de deur dat nog in het kozijn hing, eruit gehaald, uit zijn huisje een nieuwe deur gehaald en deze er weer in gehangen. Probleem weer opgelost! :P Internet deed het, toen ik eindelijk naar bed ging, nog niet… Dat probleem zou nog even duren…

Woensdag moest ik weer naar de KNO arts. Tamara ging mee, omdat we daarna door zouden gaan om bedrijfskleding op te halen, offertes op te vragen, opzoek naar polo’s en bloesjes voor de bedrijfskleding en te kijken voor nieuwe broeken voor ons zelf (we kunnen allebei onze broeken uit doen, zonder een knoop of rits los te maken… :D ). Bij de KNO arts bleek dat ik nu dus een groot gat in m’n trommelvlies heb en dat dit moet dichtgroeien. Het goede nieuws is, dat wanneer het dicht is, ik geen oordoppen meer in hoef! Het minder goede nieuws is, dat er grote kans is dat, dat gat helemaal niet meer dicht groeit, omdat het al zo lang open is. Moet over een maand weer terug komen en tot die tijd is het afwachten en duimen dus…

’s Avonds na het eten hadden we dan eindelijk internet! Na 4 dagen, weer in de lucht. Dan blijkt maar weer hoe verwend we zijn! ;) Gauw alle e-mails gelezen, weer bij gebabbeld met iedereen en hyves gecheckt… Kan nu dus ook weer een blog plaatsen :D Ga dat maar gauw doen en er voor nu maar weer mee stoppen. Er komen weer wat foto’s bij en ik spreek jullie snel weer!

Mooi blij!

-xxx- Loes.